یک دقیقه با علم | در سال ۱۹۶۴ در نیویورک ۳۷ نفر شاهد قتل زنی جوان بودند اما تنها یک نفر (آن هم با بی میلی) بعد به پلیس زنگ زد. این حادثه دو روان‌شناس به نام های بیب لاتانه و جان دارلی (John Darley) را برانگیخت تا علت این را که مردم اغلب پیشنهاد کمک نمی‌دهند یا نمی‌خواهند خود را درگیر کنند دریابند. آنها «اثر تماشاگر» (the bystander effect) را کشف کردند: هر چه تعداد تماشاگران بیشتر باشد احتمال اینکه کسی پیشنهاد کمک بدهد کمتر است. درست مثل نظریات لاتانه در باب طفره روی اجتماعی به نظر می رسد هر چه تعداد حاضرین بیشتر باشد مردم مسئولیت فردی خود را کمتر احساس می کنند. تانه و دارلی فرآیندهای شناختی و رفتاری ای را شناسایی کردند که پیش از مداخله تماشاگر رخ می دهد. اول موقعیت جلب توجه می کند، سپس پیش از آنکه میزان مسئولیت ارزیابی شود و تصمیم به عمل گرفته شود شرایط اضطراری تشخیص داده می شود. تماشاگران همچنین درباره فردی که نیاز به کمک دارد قضاوت می کنند، کسی که به وضوح کهنسال یا معلول باشد شانس دریافت کمکش نسبت به کسی که یک بطری نوشیدنی الکلی در دست دارد بیشتر است.