یک دقیقه با علم | یاخته‌های بدن ما دارای بسیاری از ساختارهایی است که در همه یاخته‌های جانوری و بسیاری از یوکاریوت‌های تک‌یاخته‌ای، مانند آمیب نیز وجود دارند. یاخته‌های جانوری به طور متوسط طولی ۲۰ برایر یاخته‌های پروکاریوتی (و حجمی بسیار بیشتر) دارند. ابعاد غول‌آسای یاخته‌های پوکاریوتی در قیاس با یاخته‌های پروکاریوتی تا حد زیادی مرهون وجود کلسترول در غشای یاخته‌ای یوکاریوتی است که به آن استحکام می‌بخشد. یاخته جانوری برای حرکت هم می‌تواند دارای تاژک و هم ساختاری کوتاه‌تر به نام مژک (cilium) باشد. این ساختارها هم به جابه‌جایی یاخته کمک می‌کنند و هم می‌توانند مواد مغذی موجود در محیط را به سمت یاخته جلب کنند. حجم بزرگ یاخته‌های یوکاریوتی نشان می‌دهد که این یاخته‌ها برای توزیع مواد درون خود تنها به انتشار (diffusion) متکی نیستند و شبکه‌ای از میکروتوبول‌ها در درون این یاخته‌ها وظیفه جابه‌جایی مواد مورد نیاز را به عهده دارند. یاخته‌های یوکاریوتی دارای ساختارهایی به نام اندامک (organelle) نیز هستند که بخش‌های مختلفی از سوخت‌وساز یاخته‌ای را اداره می‌کنند. فرق نهایی یاخته یوکاریوتی با یاخته‌های پروکاریوتی این است که DNA در یاخته‌های یوکاریوتی در هسته جای دارد.