یک دقیقه با علم | ما به کمک اندام حسیمان اطلاعات را از دنیای خارج دریافت میکنیم، به ویژه از چشم، گوش، بینی، زبان، و پوست. سلولهای عصبی خاص که به گونهای تکامل یافتهاند که با محرکهای خاصی تحریک شوند، مثل نور یا صدا، ماده خام تجربیات حسی ما را فراهم میکنند. سلول های تحریک شده گیرنده که نورونهای آوران(afferent neurons) نیز خوانده میشوند، با تحریک نورونهای کنارخود واکنشی زنجیری راه میاندازند تا در طول «نورونهای اتصالی» به سمت دستگاه عصبی مرکزی و مغز مسیری عصبی ایجاد کنند. سیگنالهای ارسالی از مغز در طول مسیرهای مشابه به سمت نورونهای وابران(efferent neurons) که نورونهای حرکتی یا موثر نیز نامیده میشوند، میروند تا ماهیچه ها را تحریک و حرکت بدن را کنترل کنند. طبیعتا ما از این فرایند آگاهی نداریم. البته هنگامی که مغز آسیب دیده است، مثلا در اثر سکته قلبی، حرکت اعضای کاملا سالم بدن تحت تاثیر قرار میگیرد چون سیگنالهای لازم به سمتشان ارسال نمیشود. برعکس کسانی که عضوی از بدنشان قطع شده، اغلب دچار «پدیده عضو خیالی» میشوند، این پدیده هنگامی رخ میدهد که مغز « خیال میکند» از مسیرهای عصبیای که دیگر وجود خارجی ندارند سیگنالی دریافت کرده است.